zgłoszenie

esso · Gość

* Vanessa Edwards
* Doutzen Kroes
* [link widoczny dla zalogowanych]
* Skoro mogłabym zakładać bloga niepotrzebnie? To już zależnie od was.
* Slytherin rzecz jasna

próbka: (urywek jakiegoś mojego opowiadania)
Dziwny świat, z każdym dniem proszący o coraz więcej. Coraz większe poświęcenia, których od niej wymagał. Znała swoją pozycję na tym świecie. Dobrze wiedziała, do jakiego środowiska należy, nigdy głośno nie mówiła, jak bardzo ją to niszczy, jak bardzo chciałaby się stad wydostać.
Życie, niczym pułapka, nie pozwalająca jej opuścić swoich niewidzialnych murów.
Drobinki kurzu tańczyły w popołudniowym słońcu, wlewającym się do pomieszczenia, przez wąskie okiennice. Szczęk kluczy, upuszczanych na stolik raz po raz i głośne tykanie upchniętego gdzieś w kąt zegara. Było wcześnie. O wiele za wcześnie, żeby móc oczekiwać jakiegokolwiek ruchu w tym pomieszczeniu.
Klucze po raz kolejny z głośnym brzękiem upadły na blat stołu upuszczone, przez ciemnowłosego mężczyznę. Nieco obcisła koszulka opinała się na wyraźnie zarysowanych mięśniach. Na twarzy malowało się skupienie. Przeszywał wzrokiem dziewczynę stojącą przed nim.
- Wychodzę do pracy. – Mruknęła wreszcie, mając dosyć nieznośnego milczenia, jakie od prawie pięciu minut panowało w pomieszczeniu. Atmosfera była tak gęsta, że mimo, iż dzieliła ich odległość zaledwie kilku kroków wydawało się, ze stoi między nimi niezniszczalny mur, który nie pozwalał przeniknąć przez siebie nawet najdrobniejszej cząstce materii.
- Jess! – Warknął, uderzając dłonią o stół, a na jego czole utworzyło się kilka głębokich zmarszczek, które komponując się z reszta twarzy nadawały jej groźny wyraz. Dziewczyna zamarła w połowie kroku, jaki właśnie zamierzała wykonać. – Nigdzie nie pójdziesz, dopóki tego nie wyjaśnimy. Rozumiesz?
- Nie sądzę, żeby było co wyjaśniać Dan. Postanowiłam. – Skrzyżowała ręce na piersi nie spuszczając z niego wzroku.
- Rób co chcesz. – Chłopak ścisnął klucze tak, że widać było jego białe z wysiłku dłonie. Wstał i zaczął krążyć po pomieszczeniu. W końcu podszedł z powrotem do stoły i położył klucze na stole. – Tylko potem nie mów, że Cię nie ostrzegałem. –Rzucił jej przelotne spojrzenie i wyszedł z pomieszczenia.
Wiedziała, że to co chciała zrobić, nie było zbyt bezpieczne, ale już postanowiła. Długo nad tym myślała. Analizowała każdy możliwy wariant tego wydarzenia.
Czy była tego pewna? Być może. Jeszcze tylko poradzi się w jednej kwestii i jest gotowa.
Zawsze mówiła im, że nie odpuści. Wiedziała, ze jeżeli nie zdoła się uwolnić z ich świata, to stanie się jego częścią. Tak do końca.
Zarzuciła na ramie torbę i wyszła z domu szybkim krokiem.